Tetap Semangat

BOCAH PINTER

Dening : Meila Isna .R.

          Neng sawijining dino ono bocah sing jenenge Jono, bocah iku lagi wae lulus seko sekolah smp 5 harapan wonten tangerang. Bocahe saka kulawarga sing ora mampu, jono sekolah wonten smp 5 intuk beasiswa. Jono iku bocah seng pinter, pagawean wong tuane yoiku petani kabeh. Jono anak siji-sijine seko Bapak lan ibune. Jono sakwise lulus smp wonge kepingin sekolah neng sma pinginane, nanging amarga wong tuane ora mampu, wonge ora iso neruske sekolah maneh.  Jono takon karo bapakke.

          “ Pak, iki aku wes lulus sekolah smp aku pengen neruske sekolah neng sma, bapak kepriye, kulo nglanjutke nopo mboten? jono takon karo bapakke.

          “ yo piye yo nak, iki bapak lagi ora nduwe duwit, amarga panenane Bapak ing taun iki lagi wurung.!!!“Bapakke ngomong karo ngelus-ngelus dodo”.

          “ yo wis pak nak bpk ora bisa nyekolahke aku wonten SMA , kulo mboten nopo-nopo!” ngomonge jono karo rodo’ mesakake.

          “ ya le taun ngarep yen panene Bapak metu kuwe iso neruske sekolah maneh ing sekolah sing mbok senengi”. Bapakke ngomong karo ngelus-ngelus sirahe jono.

          Neng dino iku, jono ora iso nerusake sekolah neng SMA, wonge neng omah ora nduwe pagawean. Terus si jono nduwe unek-unek utawa akal piye carane biso mbantu kulawargane, jono nyuwun arto bapakke kangge tumbas gunting lan jongkat.

          Neng liyo dina jono mulai mubeng Desa karo celatu, Cukur-Cukur…… Cukur Rambut- Cukur Rambut……. Cukur-Cukur……, jono wis keliling-keliling kampung awet lor tekan kidul nanging durung ono wong kang arep cukur. Jono ngaso sedelok wonten gubug cilik neng pinggir dalan, jono ora gelem nyerah bocah iku trus keliling karo nawakke cukur….cukur…..,, neng tengah dalan wonten wong kang nyelukki jono cukur…cukur….,

“ cukur-cukur” unine wong seko njero omah.

“ o… nggeh-nggeh” jono nyauri.”

“ tulung ya cukurke rambute anakku, seng apik lho” unine ibu seng arep nyukurke anakke.

“ nggeh bu, mengke supados awis” jono wangsuli.

Dino iku jono mulai seneng nglakoni pekerjaan dadi wong tukang cukur.

“ wah pak, dino iki mau seng cukur akeh banget pak, aku nganti kesel nyukure” jono seneng nganti kesel kabeh awake.

“ lha kuwe piye jon seneng nglakoni pekerjaan iki?, takon bapakke

“ seneng kok pak, tur yo bayarane lumayan” jawabe jono

“ yow is nak kowe seneng, kono mangan ndisik.” Karo ngakon jono

“ nggih pak” jono langsung mangan.

Ning dino liyo pas jono lagi keliling nggolek pelanggan cukur, wonten tengah dalan, dewekke di cegat karo preman. Preman mau ngendek jono karo njaluk duwite jono. Nanging jono mekso ora intuk dijaluk duwite. Tapi dewekke dipeksa karo premanne sidane duwite jono kabeh diwenehke karo preman mau.

Tekan omah, jono langsung crita karo bapakke lan ibune, dewekke sedih banget karo kedadean kuwi. Nanging wong tuane tetep sabar lan ngwenehi pitutur karo jono yen jono kudu kon nrima wae amarga kuwi coba saka sing nggawe urip. Jono akhire biso ngerteni omongane wontuane.

Akhire jono ora gelem nyerah  karo kejadian iku, jono tetep pengen nglanjutke pagawean dadi tukang cukur. Suwe-suwe jono bisa nglumpukke duwit akeh, trus taun ngarep jono bisa nglanjutke sekolah pinginane, jono seneng banget iso nggolek duwit dewe ora nyusahke wong tuane, dewekke yo seneng bisa mbantu wong tuane ngringanke bebane wong tua.

Nanging jono tetep nglanjutke pagaweane dadi tukang cukur, kalian sekolah nyambi dadi tukang cukur.

DADI ANAK KUDU PENGERTEN 

KARO KAHANAN WONG TUA